Ξανάδα τελευταία αυτό εδώ το νήμα κι είχα σκοπό να δοκιμάσω να δω κάποια ταινία από αυτές που αναφέρει ο Θεατής. Σήμερα έπεσα πάνω στο
Μικρό Ψάρι (2014), που
υπάρχει διαθέσιμο στο youTube, και κάθισα και το είδα.
Στην αρχή έκπληξη! Καλή σκηνοθεσία και πολύ καλές ερμηνείες! Στην πρώτη συνάντηση του Στράτου με τον Πέτρο, βρισκόμουν σχεδόν σε ευφορία. Κι έπειτα, στο 15΄, στην συνάντηση του Στράτου με τον Λεωνίδα επήλθε η καταστροφή!
Αυτό που μοιάζει να συνέβαινε στην ταινία είναι πως ο σκηνοθέτης έδινε έναν χώρο στους ηθοποιούς για αυτοσχεδιασμό. Οπότε, το δυστύχημα, όλοι τους (μα όλοι) πέφτανε στην παγίδα να επαναλαμβάνουν συνεχώς τις ατάκες τους τόσο που ενώ σε μια σκηνή ήταν όμορφο και ρεαλιστικό (π.χ. στην πρώτη), από την δεύτερη κι έπειτα ήταν απλά αφύσικο κι ενοχλητικό. Αυτό το πράγμα με προσγείωσε (απότομα), με ξενέρωσε, με απογοήτευσε. Γιατί από εκεί και πέρα τα πάντα ήταν σωστά κι η εμπειρία μου θα μπορούσε να έχει απογειωθεί.
Μικρό παράδειγμα, τα πρώτα λόγια της Μαρίας, στον Στράτο είναι:
— Τώρα τι κάνεις; Τώρα τι κάνεις; Με φτύνεις; Με φτύνεις; Με φτύνεις, ρε συ;Ή άλλο παράδειγμα:
— Σήκω και φύγε τώρα. Πούλο. Πούλο. Όπως είσαι. Όπως είσαι. Μεταβολή και πούλο. Τώρα. Σήκω και φύγε, ρε στραβοχυμένε. Σήκω και φύγε, ρε. Σήκω και φύγε, ρε, να πούμε. Σήκω και φύγε, ρε. κτλ.
Έτσι μιλούσαν όλοι, σε όλο το μήκος της ταινίας. Επαναλάμβαναν αδιάκοπα τα ίδια λόγια. Αντί ο αυτοσχεδιασμός να φέρει ένα πιο ρεαλιστικό αποτέλεσμα σε σχέση με τις φιξαρισμένες ατάκες, έφτασε να γίνει λιγότερο ρεαλιστικός από αυτές, εάν μία φορά παρατηρούσες αυτό το πράγμα. Με τσάκισε. (Με τσάκισε. Με τσάκισε, ρε συ. Με τσάκισε.)
Απορώ πώς ξέφυγε αυτό από έναν σκηνοθέτη που είχε την δεξιότητα να στήσει όλο αυτό το αρκετά θαυμαστό πράγμα.
Από εκεί και πέρα, η ιστορία πολύ καλή, σκληρή, μια ματιά σε έναν κόσμο διαφορετικό που υπάρχει πολύ κοντά μας, κι οι ερμηνείες εξαίρετες και ρεαλιστικές, και δει για ελληνικό σινεμά (στον αντίποδα π.χ. του
ο Έτερος Εγώ, που είδα πρόσφατα). Όλοι ταιριαστοί στον ρόλο τους. Ειδική μνεία στον πρωταγωνιστή Βαγγέλη Μουρούκη που έστησε τον καταπληκτικό ψυχρό εκτελεστή Στράτο Καραμάνη. Του πήγε πολύ ο ρόλος.
Και μια λεπτομέρεια,
έχω παραπονεθεί στο νήμα με τις "Μικρές ατέλειες που με ενοχλούν σε μια ταινία", πως σε ταινίες οι εγκληματίες μιλάνε "ανοιχτά" για τα εγκλήματά τους (π.χ. "Το έθαψες το πτώμα;") ενώ τέτοιες κουβέντες στην πραγματικότητα γίνονται συνθηματικά. Εδώ, και μπράβο, το κράτησαν ρεαλιστικό. Π.χ. αντί να πει "πέταξα το πιστόλι στο ποτάμι" λέει "και το πινέλο στο νερό", κι ο ενδιαφερόμενος ξέρει να καταλάβει. Το σενάριο ήταν σωστό στα χοντρά και στα ψιλά.
Βέβαια, τέτοιες σκληρές ιστορίες βίας εμένα σπάνια με ψυχαγωγούν. Επίσης, από το δεύτερο πακέτο που σκάει ο Στράτος, είδα πού πήγαινε το θέμα, αλλά αυτό δεν με ενόχλησε. Τέλος, μου άρεσε που ένα θέμα μένει, ας πούμε, άλυτο, ενώ άλλο όχι.
Καλή κι η μουσική. Μία μόνη κιθάρα που ταίριαζε με την μοναξιά του ήρωα και που στις στιγμές που χρειαζόταν έπιανε ρυθμό ώστε να συνοδεύσει την αγωνία της σκηνής.
Νομίζω πως θα έφτανα ψηλά με αυτήν την ταινία. Με το ξενέρωμα των αφύσικων επαναληπτικών διαλόγων βρέθηκα κάπου στο
5☆.
Ευχάριστη έκπληξη, παρά το δυστύχημα.
